فروهر

 
 
 
میرزاآقاعسگری(مانی)
 
به مناسبت ۶ فروردین، زادروز شاعر و فیلسوف بزرگ ایرانی: زرتشت
 
نیایش در بامگاه
 
 
ای مزدااهورا،
ای بزرگترین دانائی!
پندارهای بی سرانجام مرا بیاشوب!
واژگانم را از آلاینده ها بپیرای،
مرا به پیشکاری سرورِ سرود و دانائی بگمار،
مرا تازه تر کن!
رنگ های نادیده را بر سبد میوه هایم،
      بر برگ دلم بگستر.
هرگاه کرخت گشتم،
  هشیارم کن تا دوست بدارم.
 
ای خشتره،
ای پادشاه همه ی آرمان هایم!
بیزاری از دروغ و ترس را به من آموختی،
                                                     سپاس!
شکافتن سنگ و سایه را به من آموختی،
                                                      سپاس!
بوسه ام را آوائی دلگشا کردی
          بر دلتنگی های دلبندم،
                                                    سپاس!
در نیایشِ زمین
مرا با خواهرانم
- دانه های گندم -
                فروریز!
 
در ستایش کهکشان،
مرا با برادرانم
- خوشه های ذرت-
                       برانگیز!
 
 
نامت چه نرم است، همچون پستانهای همبسترم!
نامت چه گرم است، همچون زبان همبسترم!
                         نام مرا گرم کن، نرم کن!
 
ای هئوروتات،
  ای پادشاه گیاهان!
دانه های زندگی افزای را در آواهای من جای ده!
چشمه های پاکیزه را در سخن من روان کن!
ستارگان نامیرا را در واژگانم بپیچان!
 
ای وهومن،
ای پادشاه نیک اندیشی و سودمندی!
اهریمن مرا که در من می زید، آب کن
سنگلاخ را درگذرگاهم خواب کن!
                            مرا ناب کن!
 
این دوست را که دشمنش می انگارم
        یاری ده هشیارم کن!
این دشمن را که دوستش می پندارم
      یاری ده دوستم بدارد!
 
ای اشه،
ای پادشاه آتش و روشنایی!
سرزمین های تاریک را چگونه دوست بدارم؟
مِه را از چشم انداز من بردار
       تا جهان را چنان که هست ببینم!
 
مردمان تاریک را چگونه دوست بدارم!
دود فشرده بر زادگاهم را برچین
        تا مردمم را چنان که هست ببینم!
 
 
ای ارمئیتی!
ای زمینِ بخشاینده، ای بردبار!
هر بامداد مرا فرایادآر
خاک را پاکیزه نگهدارم،
تا آنگاه که به خواب بی بازگشت می روم
مراخفتنگاهی پاکیزه باشی.
 
ای اَمرتات ،
ای پادشاه نامیرائی و جاودانگی!

زرتشت

پیکرم را فرسودی، سپاس!
  دلم را اما تازه نگهدار!
روزهایم را درو کردی، سپاس!
خِرمنم را اما از گزند دور بدار.
 
بی مرگی از آنِ تو،
مرگ از آنِ من،
اما یاری ام ده خوشنام بمیرم!
 
ای اهورامزدای من!
بزرگا خِرَدمندا!
دربرابر این همه خواسته،
آموزه هایت را
در دل فرزندانم خواهم نهاد،
و این، برترین نیایشِ تو است!
 
۱۶ مهرماه ۱۳۸۶
 
* وهومن (بهمن> اندیشه ی نیک و جانوران سودمند) /   امرتات (مرداد> بی مرگی و آب) / خششروئیریه (شهریور> پادشاهی آرمانی و فلز) / هئوروتات (خرداد> تندرستی و گیاه) / سپنت ارمئیتی (اسفندارمذ. اسفند> بردباری. بخشندگی و زمین) / اشه (اردیبهشت> آیین درست، گردش کیهان و آتش)، امشاسپندانی هستند گرداگرد اهوره مزدا (خرد-کیهان) که با هم سامان اسطوره ای هستی ایرانی را می سازند.