میرزاآقا عسگری .مانی
 
روان باش چون رود
 
 
نهالی نشاندیم در شورهزاری
زمانه سرآمد، نیاورد باری!
چه پندارتلخ و چه تیرهگمانی
که برهیچ بستیم امیدواری!
مرا دشمنان، دوستان جلوه کردند،
تو را دوستان، دشمنِ رستگاری
تکیدیم چون تکیه برغیر دادیم
چنین است فرجامِ بیگانهداری!
به پیمانهی غیر، لب بردن آری
نشاید در آیین پرهیزگاری
زِ خُمخانهی خویش سرمست باید
چنین باد آئینِ پیمانهداری
اگر خود نپوئیم و گرخود نخیزیم
نخیزد از آئینههامان غباری
روان باش چون رود، بیدار و درخویش
بیاموز از رود، آموزگاری
تو را گوهری، گوهری داد طُرفه
بشاید از آن نیکتر پاسداری!
 
۱٣۶۷