ﺩﻳﺮﮔﺎﻫﻰﺳﺖ
ﻛﺒﻮﺗﺮﺍﻥ ﺑﺎﺑﻮﺗﻪ ﺯﻳﺘﻮﻧﻰ
ﺧﺎﻧﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺷﺒﻮ ﻧﻜﺮﺩﻩﺍﻧﺪ.
ﺑﺮﺷﻰ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ
ﺭﻭﺩ ﺭﺍ ﺳﭙﻴﺪ ﻣﻰﭘﻴﻤﺎﻳﺪ .
ﺩﻳﺮﮔﺎﻫﻰﺳﺖ ﺍﻣّﺎ
ﭼﺸﻤﺎﻥِ ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﭘﻠﻜﻬﺎﻯ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻧﺪ.
ﭘﺎﻛﺖﻫﺎ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﻭ
ﻧﺎﻣﻪﺍﻯ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ
ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﻭ
ﻛﻠﻤﻪﺍﻯ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ
ﻛﻠﻤﻪﻫﺎ ﻣﻰ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ
ﻣﻌﻨﺎﺋﻰ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ .
ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﺳﭙﻴﺪﻧﺪ .
ﺑﺮﻑﻫﺎ ﺭﺍ ﻭﺭﻕ ﻣﻰﺯﻧﻢ ﻭ
ﺷﻌﺮﻯ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ .
ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ
ﺁﻭﺍﻯ ﮔﺎﻡﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻔﺮﺵ ﻣﻰﭘﻴﭽﺪ
ﺍﻣّﺎ ﺭﻫﮕﺬﺭﻯ ﻧﻴﺴﺖ .
ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﻯ ﻣﻦ
ﺧﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻣﻰﺭﻭﻧﺪ ﻭ
ﺧﺎﻟﻰ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﻧﺪ.
ﺩﻳﺮﮔﺎﻫﻰﺳﺖ
ﺑﻰﭘﮋﻭﺍﻙ ﺻﺪﺍﻳﻢ
ﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﭘﻴﺮﻣﻰﺷﻮﻡ .
ﻣﺮﺍ ﺗﻮﻓﺎﻥﻫﺎﻯ ﻧﺎﺑﻬﻨﮕﺎﻡ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ
ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻮﻓﺎﻥﻫﺎ
ﻛﻪ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻣﻰﻭﺯﻧﺪ ﻭ
ﺗُﺮﺩﻯِِ ﻣﻌﻨﺎﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﻣﻰﺧﺸﻜﺎﻧﻨﺪ .
ﺩﻳﺮﮔﺎﻫﻰﺳﺖ
ﺑﺮﮔﻰ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﻧﻤﻰﭼﺮﺧﺪ ﻭ
ﻣﻦ ﺑﺮ ﺭﻭﺩﻯ ﺁﺭﺍﻡ ﻓﺮﻭ ﻧﻤﻰﺍﻓﺘﻢ
ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭ
ﺣﻨﺠﺮﻩﺍﻡ ﺭﺍ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﻧﻤﻰﻛﻨﻨﺪ.
ﺩﻳﺮﮔﺎﻫﻰﺳﺖ
ﺗﺎ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻦ ﺩﻳﮕﺮﮔﻮﻧﻪ ﺁﻳﺪ
ﺷﻌﺎﺭﻯ ﻧﺪﺍﺩﻩﺍﻡ!
ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ:
ﺯﻧﺪﻩﺑﺎﺩ ﻋﺸﻖ
ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺗﻬﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ!

ﺗﻴﺮﻣﺎﻩ ۱۳۷۱