میرزاآقا عسگری . مانی


زوزه­های مقدس!



سیاه چون ماری زخمی

از ویرانه ی قلعه فروخزیده بر خاکستری دشت.

            نیش فروخُلیده به پستانِ سپیده دم.

این، یک آیت­الله است!

...توفانِ بزرگِ مرگ در سرزمین قدیسان...


ترسیدگان؛ پشتِ دریچهٖ های تنگ؛

خامشان؛ تلنبار بر آوازهای برنیامده

کشتگان؛ در ریگستانِ سوزان.



رهگذر؛ مبهوت می­گوید:

-         «چی بودیم، چی شدیم!»


در سرزمینِ دین­زدگان

حتا نطفه­های نوبسته هم بوی مرگ می­دهند!

گرچه هرچیزی در این جهان دگرگون گشته؛

در کشور خرافات مقدس

تنها چیزی که تغییر نمی­کند

گله ی گرگ های سیاه است

    با زوزهٖ های مقدس

             در تهیای گنبد سرها.


<><><>


هربار، صحنه که دگرگون می­شود،

قلعه ی ویران؛ همچنان زیر تیغه ی سرد ماه می­ماند

و اشباحی که تا دیروز فرماندهان بزرگی بودند

                   لابلای تاریکی ی تازه می مویند.



...توفانِ بزرگِ مرگ در سرزمین قدیسان...



فرمانده در پوستی تازه؛

نیش فروبرده در شکمِ شامگاه.

پیروزمندان؛

خوشبختی را به سرهای شکست خوردگان

                               شلیک می کنند.

شکست خورندگانِ همیشه

پشت دریچه­های تنگ به پچپچه،

روی ریگستان خونین به تاب و پیچ.



جهتِ توفان تغییر کرده است،

تنها چیزی که دگرگون نمی شود

گله های سیاهِ گرگ است

در تهیای گنبدها

          که زوزه های مقدس می کشند!

رهگذرِ مبهوت می گوید:

-         «وای؛ سرم سوت می کشد!»



۲۹ جولای ۲۰۱۰