میرزاآقاعسگری(مانی)

 
ﻣﻴﻨﺎﺗﻮﺭِ ﻫﻔﺖ ﻭﺍﺩﻯِ ﻋﺸﻖ

خوشنویسی شعر مانی بدست توانای جعفر سجادی


ﻭﺍﺩﻯ ﺟﺴﺘﺠﻮ

ﺟﺴﺘﺠﻮﻯ ﻣﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﺑﺮﺍﻓﺸﺎﻧﺪ ﺩﺭﻃﻠﺐِ ﺗﻮ،
ﭼﻮﻥ ﻧﻬﺎﻟﻜﻰ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻫﺶِ ﻧﻮﺭ ﺭﺍ
ﺑﺎﺯﻭﺍﻥ ﻧﻮﺭﺱ ﺑﻪ ﻫﻮﺍ ﻓﺮﺍﺯ ﻛﻨﺪ.
  ﺗﻮﺭﺍ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ
  ﺩﺭ ﻧﮕﺎﺭﺳﺘﺎﻥِ رویا ﻧﻘﺶ ﻣﻰﺯﺩﻡ!


ﻭﺍﺩﻯِ ﺷﻴﻔﺘﮔﻰ

تشنگیﺍﻡ ﻟﺒﺎﻟﺐ ﺑﺎﺯﺁﻣﺪ
ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪﺋﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻯ.
ﭼﻮﻥ ﺷﺎﺧﻪﺋﻰ ﻛﻪ ﻭﺍﭘﺲﺁﻳﺪ
ﺑﺎ ﻧﻄﻔﻪ ء ﻏﻨﭽﻪﺋﻰ!
  ﻣﺪﻫ َ ﺸﺎﻧﻪ، ﺩﺭ ﺗﺎﺑﺸﮕﺎﻩِ ﮔﺮﻡِ ﺗﻮ
  ﺷﻜﻮﻓﺎ ﺷﺪﻡ!


ﻭﺍﺩﻯ ﺁﮔﺎﻫﻰ

ﻫﺸﻴﺎﺭﻯِ ﻣﺎ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ
ﮔﺎﻡ ﺩﺭ ﻭﺍﺩﻯِ ﻣﺴﺘﻰ ﻧﻬﺎﺩ.
ﭼﻮﻥ ﺟﺎﺩﻩ ﺋﻰ ﺭﻭﺍﻥ ﺗﺎ   ﮊﺭﻓﻨﺎﻯ ﻣﻌﻤﺎﺋﻰ ﻛﻬﻦ.
ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﻥِ ﮔﻠﻰ ﺳﺮﺥ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻰ!


ﻭﺍﺩﻯ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﻯ

ﻋﺸﻖ ﻣﻰﺗﺎﺑﻴﺪ ﺑﺮﺗﻐﻨﻰِ ﻣﻦ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖِ ﺗﻮ
ﭼﻮﻥ ﻟﺒﺮﻳﺨﺘﻪﻫﺎﻯ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ
ﻓﺮﻭﺗﺎﺑ نده ﺑﺮﮔﻮﻧﻪﻫﺎﻯ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ.
  ﻣﺎ، ﺩﻭ ﺷﻘﺎﻳﻖ ﺷﺎﺩﺍﺏ، ﺑﺮﺧﻔﺘﻨﮕﺎﻫﻰ ﺳﭙﻴﺪ!


ﻭﺍﺩﻯ ﻳﮕﺎنگی

ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻧﺒﻮﺩﻳﻢ
ﻣﮕﺮ ﺩﻭﮔﺮﺩﺑﺎﺩِ ﻧﻮﺭ
ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻢﺁﻣﻴﺨﺘﻨﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ،
ﭼﻮﻥ ﺩﻭ ﺑﺮﺝِ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻪﻫﻢﺁﻳﻨﺪ.
ﻣﺎ، ﻣﻌﻨﺎﺋﻰ ﺧﻮﺵ
ﻛﻪ ﺍﺯﺁﻥ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻧﺒﻮﺩﻳﻢ ﻣﮕﺮ ﻭﺍﮊﻩﻫﺎﺋﻰ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ!


ﻭﺍﺩﻯ ﺳﺮﮔﺸﺘگی

ﻛﻠﺎﻡ ﻟﺮﺯﻳﺪ!
ﻛﻠﻤﻪ ﻏﺮﻗﻪ ﺑﻪ رویا ﺷﺪ،
ﭼﻮﻥ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺋﻰ ﻛﻪ ﺗﻪ ﻧﺸﻴﻨﺪ ﺩﺭ در یا.
ﻣﻦ ﺑﻮﺗﻪﻯ ﺧﺸﺨﺎﺷﻰ ﺑﺮﻟﺒﺎﻥِ ﭘﻴﺮ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺩﻭﺩ ﺷﺪﻡ!


ﻭﺍﺩﻯ ﻧﻴﺴﺘﻰ

ﻓﺴﻮﺳﺎ ﻛﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻓﺴﺮﺩ
ﺩﺭﭘﻴﺮﺍﻫﻦِِ ﺗﺎﺭﻳﻚِ ﭘﺎﻳﺎﻥِ ﻋﺸﻖِ ﻣﺎ.
ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﻔﺮﺳﺎﻳﺪ ﺩﺭﺧﺎﻛﺴﺘﺮ
      ﺁﺗﺸﻰ ﻣﻴﺮﺍ.
ﻣﺎ ﺩﻭ ﺷﻬﺎﺏ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ
ﻛﻪ ﺍﺯﺁﻥ ﺳﺎﻥ ﺩﺭﺧﺸﻴﺪﻳﻢ
ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻥ ﺧﻤﻮﺷﻴﺪﻳﻢ!

 
برگرفته از کتاب «پرواز در توفان»