|
این مطلب را به شبکهی خود ارسال کنید:
بالاترین
دنباله
|
Yahoo
|
Delicious
|
Facebook
|
Twitter
|
Google
|
|
ﺑﺮ ﭘﺮﺩﻩﻯ ﻣﻮﺍﺝِﺁﺏ
آنگاه ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻮﺩﻡ،
ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺷﺘﻢ ﺯﻧﻰ ﺷﺎﻋﺮ ﺭﺍ
ﻛﻪ ﺩﺭ ﻗﺎﺭﻩئی ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺩﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ
خانه ﺩﺍﺷﺖ.
ﺷﺒﺎنگاهان
ﺩﺭ ابریشم واژگانش ﺧﻮﺍﺑﻢ ﻣﻰﻛﺮﺩ
ﭘﮕﺎﻫﺎﻥ
ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﺮﺗﻮِﺯﻳﺒﺎﺋﻰﺍﺵ ﺑﺎزﻣﻰﺳﺘﺎﻧﺪ.
تا ﺑﺮﮔﻴﺴﻮﺍﻧﺶ سُرﺧﮕﻞِ ﺍﺑﺮﻳﺸﻤﻰ ﺑﻨﺸﺎﻧﻢ،
ﺑﺎ فریادی ﺧﺎﻣﻮﺵ
ﺷﻮلاﻯِﺷﺮﻡ ﻧﻴﺎﻛﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺑﺮ ﭘﻴﻜﺮﻡ ﺩﺭﻳﺪﻡ!
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻛﺮﺩ
ﺑﻰ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺑﺎﺷﺪ!
ﻋﺎﺭﻓﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮﺩﻡ
ﺑﻰ ﻛﻪ ﻋﺎﺭﻑ ﺑﺎﺷﻢ!
ﺑﻰﻫﻴﭻ ﻭﺍﮊﻩئی
روانهی طلاﻯ ِﺻﺪﺍﻳﺶ
ﺭﻭانِ ﻣﺮﺍ ﺗﺮ ﻣﻰﻛﺮﺩ.
ﺗﺎ ﻣﺮﺩگان، ﺑﺮﻧﺨﻴﺰﻧﺪ
ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ!
ﺗﺎ ﺧﻔﺘﮕﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﺎﻳﻨﺪ
ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﻔﺖ!
ﺗﺎ ﻛﺎﻭﺷﮕﺮﺍﻥ ﺑﻨﺸﻜﻮﻓﻨﺪ
ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻛﺎﻏﺬﻫﺎ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻧﻮﺷﺖ!
ﺑﺮﭘﺮﺩﻩﻯ ﺁﺏﻫﺎ امّا ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻮﺷﺖ:
آنگاه ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﻮﺩﻡ
ﺩریائی ﺭﻭﺷﻦ ﺑﺴﻮﻳﻢ خیز ﺑﺮﻛﺸﻴﺪ
ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ نرمیِ ﺍﺑﺮﻳﺸﻤﻴﻦِ ﺧﻮﺩ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ.
ﻭ ﺍین ﻜﻪ: ﺭﻭﺯﻯ ﺯﻧﻰ ﺷﺎﻋﺮ
ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩِ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ
ﺷﻌﺮﻯ ﺑﻰﻭﺍﮊﻩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮﺩ!
ﺩﻳﻤﺎﻩ ۱۳۷۰