ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺳﻨﮓﻫﺎ

*
ﺧﺎﻙ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺍﺳﺎﻃﻴﺮ.
سنگیم ﺍﻳﻨﻚ،ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺯﮔﺮﺩﻩﻯ ﺧﺪﺍﻳﺎﻥ
ﻭ ﺳﺨﻦِ ﺳﻨﮓﻫﺎئیم، ﺍﮔﺮ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﻨﻮﻳﺪ!
***
ﻫﻤﺮﺍﺯ ‌ﺯﺍﺩگاﻥ حوّا ﻧﺸﺪﻡ
سنگم ﻭ ﭘﻴﺎﻡﺁﻭﺭِ ﺳﻨﮓﻫﺎیم، ﺍﮔﺮ ﻛﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﺪ.

ﻣﺎﺳﻪﻫﺎﻯ ﻣﻦ!
خُرﺩﻳﻨﻪﻫﺎﻯِ ﺳﺎﺋﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺭﻧﺞ ﻭ ﻣﻮﻳﻪﻯ ﻧﺴﻴﻢ!
ﺳﻨﮓﺭﻳﺰﻩﻫﺎﻯ ﺩﺭﺧﺸﻨﺪﻩﺍﻡ ﺩﺭ ﺁﺏﻫﺎﻯ پگاﻫﻰ
                                  ﻛﻪ ﺁﺑﺰﻳﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﻨﺎه‌گاهید!
ﺧﺎﺭﺍﻫﺎﻯ ﺧﻤﻮﺵﺍﻡ ﺩﺭ ﮔﺬﺭِ‌ یورشگران
ﻛﻪ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﻭ ﺷﻴﻬﻪﻯ ﺗﺎﺯﻳﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻩﻫﺎﻳﺘﺎﻥ ﭘﺮﻳﺸﻴﺪ!
ﺳﻨﮓﻫﺎﻯ ﺗﻨﻬﺎیم ﺑﺮ ﮔﺬﺭﮔﺎﻩ‌!
ﺗﻴﭙﺎﺧﻮﺭﺍﻥ ﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺁﺩﻡ ﻭ حوّا‌!
ﺳﻨﮓﻫﺎﻯ فروزان ِ‌ﺁﺳﻤﺎﻧﻰﺍﻡ!
ﻛﻪ ﺍﺯ ﺭﺧﺸﻪﻯ ﺧﻮﺩ،
رخنه ﺩﺭ ﻟﺨﺘﻪﻯ تاریکی انداختید!
ﺳﻨﮓﻫﺎﻯ شکیبای ﻣﻦ!
ﺗﺮﻛﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺯﺍﺭﻯ ﺍﻧﺪﻭﻩﭘﻴﺸﮔﺎﻥ‌!
گِرﺩِ ﻣﻦ ﺁﻳﻴﺪ!
ﭘﻴﺎﻡبَر ﺷﻤﺎیم ﻭ ﭘﻴﺎﻡﺁﻭﺭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ!
ﺍﮔﺮ ﻛﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ!
***
سنگیم ﻭ ﺑﻰﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ:
ﭘﺮﺗﺎﺑﻰِ‌ ﺁﺩﻣﻰﺯﺍﺩﺍنیم ﺑﻪ ﺑﻠﻮﺭ ‌ﭘﺮﻧﺪﻩﻫﺎ.
ﭘﺮﺗﺎﺑﻰِ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥِ ﺗﺎﺭیکیم
ﺑﻪ ﭘﻴﻜﺮ حوّاﺯﺍﺩﺍﻥِ ﺳﻨﮕﺴﺎﺭﺷﺪﻩ؛
ﻛﻪ ﺩﻫﺎﻥِ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺴﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﭘﺮﺗﺎﺑﻰ ﺧﺎﻃﺮﻩﻯ ﮔﻨﮓ ﻭﺣﻮشیم
          ﺑﻪ ﺩﺍﻧﺎﻳﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻰ ﻣﻰﺗﺎﺑﻴﺪﻧﺪ.
سنگیم ﻣﺎ ﻭ
ﻣﻦ ﭘﻴﺎﻡبَر ِﺷﻤﺎیم ﺍﮔﺮ ﻛﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ!

ﭘﻮﺷﺶِ ﻭﺍپسینیم ﺑﺮﺧﻔﺘﻦْﮔﺎﻩِ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ
ﻛﻪ ﻛﺎﺗﺒﻴﻦ ﺷﻜﺴﺘﻪ کلاﻡ
ﺑﺎ ﻗﻠﻤﻰ ﺍﺯ ﻓﻠﺰ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪئی ﺍﺯ ﭘﺘﻚ
ﻧﺎﻡِ ﻣﺮﺩﻩﻫﺎ ﻭ ﺟﻤﻠﻪﻯ ﻭﺍﭘﺴﻴﻦﺷﺎﻥ ﺭﺍ
             ﺑﺮﺳﻴﻨﻪﻯ ﻣﺎ ﺣﻚ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ.
امّا سنگیم ﻣﺎ ﻭ
ﺳﺎﻳﺎﻯِ ﺑﺎﺩﻫﺎ، ﺑﺎﺭﺍﻥﻫﺎ ﻭ ﺍﺷﻚﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺍﻓﺸﺎﻧﻨﺪ‌.
ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎﺭ امّا، ﻧﺎﻡﻫﺎ ﻭ ﺍﻭﺭﺍﺩﺷﺎﻥ، ﺳﺎﺋﻴﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ
ﻭ ﻣﺎ ﺑﻪ فرجام ِﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﮔﺮﺩﻳﻢ‌!

آتشزنه‌ایم، ﻓﺮﻭﺯﺍﻧﻨﺪﻩﻯ ﺁﺗﺶِ ﭘﺎﻙ ﺩﺭ تاریکی.
ﻣﺮﻣﺮﻳﻢ، ﻛﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﻥِ ﻫﺴﺘﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻬﺎﺩﻩﺍﻳﻢ
    ﺗﺎ ﻣﮕﺮ ﺍﺯ دستبرد ِاهریمن ﺑﻪﺩﻭﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ.

ﺁﻩ، ﺭﻳﮕﺴﺘﺎﻥِ ِﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻫﻰ ِﻣﻦ
ﻛﻪ ﺧﺰﻧﺪﻩﻫﺎﻯِ ﺧﺴﺘﻪ ﺭﺍ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻰﺑﺨﺸﻰ‌!
ﺷﻦﻫﺎﻯ دریاکنارِ من
ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎﺯﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﺧﻮﺩ جاودان ﻣﻰﻛﻨﻴﺪ!
ﻛﻮه‌-‌ ‌ﻤﺎﺳﻪﻫﺎﻯ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻰ ﻣﻦ
ﻛﻪ ﺭﻭﺍﻥﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﻭ سبکﺗﺮ ﺍﺯ ﻧﺴﻴﻢﺍﻳﺪ!
ﭘﻴﺎﻡبَر ﺷﻤﺎیم،ﺍﮔﺮ ﻛﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ!

ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﻢ حوّا - ﺁﺩﻣﻴﺰﺍﺩﺍﻥ ﺭﺍ
ﺁﻳﻪئی واپسین ﻓﺮﻭﺧﻮﺍﻧﻢ
ﻫﻢﺍﻳﻨﺎﻧﻰ ﺭﺍ
ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ اندام، ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺷﺪﻧﺪ
         وﺑﻪ ﺩﻫﺎﻥ، ﺯﺑﺎﻥﺁﻭﺭ،
ﺍﺯ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﺎﻧﻰ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺁﻓﺮﻳﻦِ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﻥِ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭﺍﻥ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ
ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺎﻥ را ﻧﺒﻮﺩ، ﻧﺒﻮﺩ ﻣﮕﺮ ﺧﺎﻙ،
ﺧﺎﻛﻰ ﻛﻪ ﺳﻮﺩﻩﻯ ﺳﻨﮓﻫﺎ ﺑﻮﺩ.
ﻭ ﺁﻓﺮﻳﻦِﺷﺎﻥ مگر ﺍﻳﻦ ﻧﺒﻮﺩ
ﻛﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻤﺸﻴﺮﻯ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺩرّﻧﺪﻩﻯ ﺭﻭﺷﻨﺎﺋﻰ‌!
ﻭ ﻣﺎ، ﻛﻪ ﻧﻪ بِهینﺁﻓﺮﻳﻨﻪﻯ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎﺭﺍنیم، خاکیم،
ﺧﺎﻙ ﺑﺎﺭﺍﻥﺧﻮﺭﺩﻩﻯ ﺍﺳﺎﻃﻴﺮﻳﻢ‌.
ﺳﻨﮓ ﻭ ﺁتشیم ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ
ﺧﺎﻣﻮشیم.
ﻧﻪ ﺁﺩﻣﻰﺯﺍﺩ، ﻛﻪ ﺳﻨﮓﺯﺍﺩﺍنیم!

ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ، ﺑﺮ ﻫﺮ ﮔﺬﺭ ﻛﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﺪ
ﺍﺯ ﻣﺎ ﻳﻜﻰ ﻳﺎ ﺍﻧﺒﻮﻫﻰ
    ﺭﻧﮕﻴﻦِ ﺧﻮﻥ ﺁﺩﻣﻰﺯﺍﺩﺍنیم
ﻭ ﺍﻳﻦ ﺭﻧﮓ، ﺍﻳﻦ ﺭﻧﮓ ﻧﺎ ﺯﺩﻭدﻧﻰ
ﺟﻬﺎﻥ ﭘﺎﻙ ﺳﻨﮕﻰِ ﻣﺎ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﻧﺎﻡِ ﺁﺩﻣﻰ ﺁﻟﻮﺩﻩﺳﺖ!