مانند کوه‌های وطنم هستم:
کوتاه قامت
گندمگون
آرام‌
امّا اندیشناک.

همچون کوه‌های میهنم
شیارهائی در پوست دارم
تاج سپید برف بر سر
در دوردست،
‌امّا رازآمیز.

مانند کوه‌های میهنم هستم:
زادگاه خدایان و خاموشی
فرودگاه شهاب و آذرخش
پروازگاه آرش.

مانند کوه‌های زادگاهم هستم:
گاهی‌‌ یک سروده‌ی فروبسته،
گاهی افعی جهنده
گاهی سردرگریبان،
‌امّا پر از گوزن‌های سربلندم.
سر به زیر،
امّا پروازگاه عقاب‌های سرافراز.

مانند کوه‌های میهنم هستم:
خاکی ،
‌ امّا پایدار
کهن،
‌ امّا جوان‌جان
خاموش،
‌ امّا پُر از چشمه‌های جوشان
لب بسته،
‌ امّا رودهای خروشنده در رگ‌ها.

با آن که:
سعدابن‌ا‌‌بی‌وقاص خاک شد
زنجیره‌ی سلاطین از هم گسست
و سلسله جبال مغول آب شد،
استوار مانده‌ام
تا‌ این ‌‌یکی هم برود!

خرداد ماه ۱۳۸۴