برگرفته از کتاب:
ﺧﺸﺖ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ
ﺟﻠﺪ نخست
ﺍﺗﻮﺑﻴﻮﮔﺮﺍﻓﻰ
ميرزاآقا عسگری ( ﻣﺎﻧﻰ)
چاپ سوم
نشر هومن. آلمان
 
ﻋﻤﻠﻴﺎﺕ ﺻﺤﺮﺍﻳﻰ!
                ﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﺑﻮﺭﻙ ﻧﻤﻮﻧﻪﻯ ﻣﻮﺟﺰ ﻭ ﺗﻤﺎﻡﻋﻴﺎﺭِِ ﺩﻳﻜﺘﺎﺗﻮﺭﻫﺎﻯ ﻧﻈﺎﻣﻰﺍﺳﺖ. ﺍﻫﻞ ﺁﺫﺭﺑﺎﻳﺠﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﻭﺭﺯﻳﺪﻩ ﻭ ﭼﺎﺑﻚ، ﺑﻰﺭﺣﻢ ﻭ ﺧﺸﻚ، ﺑﺪﺩﻫﻦ ﻭ ﻣﻐﺮﻭﺭ. ﺧﻮﻥﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﻭﻫﺎﻥ ﺩﻳﭙﻠﻢ ﻭﻇﻴﻔﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪ ﻛﺮﺩﻩﺍﺳﺖ. ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﻢ. ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﻰﺩﻫﺪ، ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﻛﻠﺎﻍ ﭘﺮ ﻣﻰﺑﺮﺩ، ﺩﺷﻨﺎﻡ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ، ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﻰﺩﻫﺪ، ﻣﺸﺖ ﻭ ﻟﮕﺪ ﻣﻰﺯﻧﺪ. ﺭﻭﺡِ ﻫﻤﻪﻯ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﻛﺮﺩﻩﺍﺳﺖ. ﺗﺎﺭﻳﻚﺗﺮﻳﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﻯ ﺯﻧﺪﮔﻰِ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻃﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ. ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﻋﻘﺪﻩﺍﻯ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﺷﺪﻩﺍﻳﻢ. ﻋﺰﺭﺍﺋﻴﻠﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺟﺎﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ ﺗﺎ ﺧﻠﺎﺹ ﺷﻮﻳﻢ ﻭ ﻧﻪ ﺭﺍﺣﺘﻤﺎﻥ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﺩ. ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺣﻜﻢ ﻣﺸﺘﻰ ﺧﺮ ﻭ ﮔﺎﻭِ ﺗﻦﭘﺮﻭﺭ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺁﺩﻡ ﻛﻨﺪ. ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ «ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻗﺮﺗﻰ ﺑﺎﺯﻯ ﻭ ﺗﻦﭘﺮﻭﺭﻯ ﺳﺮﺁﻣﺪﻩ.» به ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻧﻔﺮﺕ می ورزﺩ. ﻛﻠﻤﻪﻯ ﺩﻳﭙﻠﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﺣﻜﻢ ﻓﺤﺶ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. ﻛﻠﻤﻪﻯ ﻟﻴﺴﺎﻧﺲ ﺭﺍ ﻧﻤﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﻠﻔﻆ ﻛﻨﺪ. ﻭﻟﻰ ﻣﻰﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻌﻨﺎﻯ ﺁﻥ ﺧﺮﺍﺑﻜﺎﺭ ﺍﺳﺖ! ﺑﻪ ﺍﻭ ﺗﻠﻘﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺩﻳﭙﻠﻢ ﻭﻇﻴﻔﻪﻫﺎ ﻭ «ﻟﺎﺳﺎﻧﺴﻴﻪﻫﺎ»، ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺩﺭﺟﻪ ﻳﻚ «ﺍﻋﻠﻰﺣﻀﺮﺕ، ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻩ ﺁﺭﻳﺎﻣﻬﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺭﺗﺸﺘﺎﺭﺍﻥ» ﺟﺎ ﺧﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺘﺮﺻﺪﻧﺪ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺳﺮﺩﺭﺟﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎﻳﺸﺎﻥ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪﺍﻧﺪ ﻛﻪ «ﻟﺎﺳﺎﻧﺴﻴﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻫﻤﻪﻯ ﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﻫﺎﻯ ﺍﺭﺗﺶ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻰﻛﺎﺭ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺣﻤﺎﻟﻰ!» ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ِﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺗﻤﺪﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﻠﺎﻕ ﺑﻪﺩﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺩﻳﭙﻠﻤﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ، ﻫﻴﭻ ﺍﺑﺎﻳﻰ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﺎ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺯﻣﺰﻣﻪﻯ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﮔﺮﻭﻫﺎﻥ ﻣﻰﭘﻴﭽﺪ. ﻧﺰﺩﻳﻚﻫﺎﻯ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺁﺑﺎﻥ، «ﺯﺍﺩﺭﻭﺯ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺍﻋﻠﻰﺣﻀﺮﺕ ﻫﻤﺎﻳﻮﻥ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻩ ﺁﺭﻳﺎﻣﻬﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺭﺗﺸﺘﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﭘﺪﺭِ ﺗﺎﺟﺪﺍﺭ ﻣﻠﺖ ﻏﻴﻮﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ» ﺍﺳﺖ. ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ «ﺧﺎﻧﻪ» ﺩﺭ ﭘﻴﺮﺍﻧﺸﻬﺮ ﻛﻪ ﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺩﮔﺎﻥ ﺩﺭﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺭﻓﺘﻪﺍﻳﻢ، ﻗﺼﺪ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻜﻮﻩ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﻤﺎﻡﺗﺮ ﺟﺸﻦ ﺑﮕﻴﺮﺩ. ﻫﺮ ﮔﺮﻭﻫﺎﻥ ﻭ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﻫﻨﮕﻰ، ﻳﻚ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ. ﺳﻬﻢ ﮔﺮﻭﻫﺎﻥ ﻣﺎ، ﮔﺮﺩﺁﻭﺭﻯ ﻫﻴﺰﻡ ﻭ ﭘﻮﺷﺎﻝ ﺍﺯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻭ ﺍﻛﻨﺎﻑ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﻭ ﺑﺮﺩﻧﺶ ﺑﺮ ﻗﻠﻪﻯ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﻛﻮﻩﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺩﺭﺁﻥﺟﺎ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﺎﻝ ﻭ ﺗﭙﺎﻟﻪ ﻭ ﻫﻴﺰﻡ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻢ «ﺟﺎﻭﻳﺪ ﺷﺎﻩ» ﻭ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻣﺮﺍﺳﻢ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻓﺮﻭﺯﻳﻢ ﺗﺎ «ﺍﺯ ﺗﺎﻣﺎﻡِ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺸﺪ!» ﺑيگاﺭﻯ، ﺍﻓﺰﻭﻥﺗﺮ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﻫﺮ ﺻﺒﺢ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺻﺒﺢﮔﺎﻫﻰ، ﺑﻮﺭﻙ، ﺷﻠﺎﻕ ﺑﺪﺳﺖ، ﮔﻠﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭﻩﻫﺎ ﻭ ﺻﺤﺮﺍﻫﺎﻯ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﻫﻴﺰﻡ ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﮔﺮﺩﻩ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩﻫﺎﻯ ﻣﺎﻝﺭﻭ ﺑﻪ ﻗﻠﻪﻯ ﻛﻮﻩ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﺁﻥﺟﺎ ﺑﺎ ﺧﻄﻰ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ ﺟﺎﻭﻳﺪ ﺷﺎﻩ. ﺑﻪﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑيگاﺭﻯ، ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻧﻤﻰﺩﻫﺪ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦﻛﻪ ﺩﻭﻧﻔﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ، ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ. ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﺮﻳﺾ ﺍﺳﺖ ﺷﻠﺎﻕ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ. ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻰ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻗﻀﺎﻯ ﺣﺎﺟﺖ ﻛﻨﺪ، «ﻛﻮﻥ ﮔﺸﺎﺩ» ﻟﻘﺐ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ. ﺳﻴﮕﺎﺭﻛﺶﻫﺎ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻣﻰﺷﻨﻮﻧﺪ. ﻋﻴﻨﻜﻰﻫﺎ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻰﮔﺮﺩﻧﺪ. ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﺍﺯﺍﻯ ﺳﺎﻝﺍﻧﺪ. ﺑﻐﻀﻰ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ. ﺑﺎ ﺩﻭﺗﻦ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻴﻢ ﺁﺧﺮ ﺑﺰﻧﻴﻢ ﻭ ﺑﻮﺭﻙ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﺩ ﻛﺘﻚ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ. ﺧﺒﺮ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭ ﺩﺭﮔﻮﺷﻰ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺳﺮﺍﻳﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺑﺮﺩﮔﺎﻥ ﻣﺘﺤﺪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ تا ﺑﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﻪﺟﻤﻌﻰ ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻭ ﺧﻮنش ﺭﺍ ﺩﺳﺘﻪﺟﻤﻌﻰ ﺑﻪﻋﻬﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ! ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺭﻙ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﻨﺪ. ﻗﺮﺍﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻳﻢ. ﺩﻭ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪﺍﻯ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ. ﺩﻭﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺟﻤﻊ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻴﮕﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪﻥ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻰ ﻭ ﺑﺎﺯﻯ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ. ﺑﻮﺭﻙ، ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﺑﻤﺐ ﻣﻰﺗﺮﻛﺪ. ﻓﺤﺶ ﻭ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻧﺜﺎﺭﻣﺎﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺑﺎ ﺷﻠﺎﻕ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪﻭﺭ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺍﻭﻝ ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﻢ ﻣﻘﺎﻭﻣﺖ ﻛﻨﻴﻢ. ﺿﺮﺑﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻰﺧﻮﺭﻳﻢ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺣﻤﻠﻪﻯ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺍﺯ ﻳﻚﺟﺎﻳﻰ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﻮﺩ. ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ، ﻟﮕﺪﻯ ﺑﻪ ﺑﻮﺭﻙ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ. ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺿﺮﺑﻪ ﻭ ﻧَﻔْﺲِ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻛﺸﻰ، ﻳﻜﻪ ﻣﻰﺧﻮﺭﺩ. ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻬﺪﻳﺪﻫﺎﻯ ﺁﺏﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﻓﻴﻖ ﻣﺎ ﻣﻰﺭﻭﺩ، ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﻪ ﺑﻮﺭﻙ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ. ﻣﺸﺖ ﻭ ﻟﮕﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﻭﺭﻭﻳﺶ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﻢ. ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻣﻰﺯﻧﺪ ﻭ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﮔﺎﻩ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺸﺎﻧﺪ. ﻣﺎ ﺑﻴﺶﺗﺮ ﻣﻰﺯﻧﻴﻢ! ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺸﺘﻜﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺧﺸﺘﻚ ﻣﻰﺍﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺯﺩﻧﻰ، ﺧﺸﺘﻜﺶ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ! ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﺍﺭﻯ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ ﻛﺸﺘنش ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ. ﺑﻪ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﻣﻰﺍﻓﺘﺪ ﻭ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﺨﺸﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻥ ﻭ ﺑﭽﻪﺍﺵ ﺭﺣﻢ ﻛﻨﻴﻢ. ﻭﻟﻰ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩﺍﻳﻢ ﻭ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻘﺪﻩﻫﺎﻳﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺍﻓﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺭﺟﻪﺩﺍﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻛﺮﺩﻩﺍﻳﻢ ﺧﺎﻟﻰ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ. ﻳﻜﻰ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻒ ﻣﻰﺍﻧﺪﺍﺯﺩ. ﻳﻜﻰ ﻧﻮﻙ ﭼﻮﺑﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺪﻥ ﺍﻭ ﻓﺮﻭ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﻳﻜﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﻠﺎﻍ ﭘﺮ ﻣﻰﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺳﺒﻚ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﻭ ﺑﺎﻟﻬﺠﻪﻯ ﺗﺮﻛﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺳﻴﻨﻪﺧﻴﺰ ﺑﺮﻭﺩ. ﺍﻭ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺩﺭﻫﻢ ﻣﻰﺷﻜﻨﺪ. ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﻴﺮﻳﻢ. ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ ﺣﺎﺿﺮﻳﻢ ﺍﺯ ﻛﺸﺘنش ﺻﺮﻑﻧﻈﺮﻛﻨﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﺮﻁ آن که ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﻪ ﻛﺴﻰ ﭼﻴﺰﻯ ﻧﮕﻮﻳﺪ. ﻗﻮﻝ ﻧﺎﻣﻮسی ﻣﻰﺩﻫﺪ! ﻭلش ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﺩ ﺁﺑﻰ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺰﻧﺪ. ﻳﻜﻰ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺷﻠﻮﺍﺭ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻭ ﻣﻰﺁﻭﺭﺩ. ﻭﻗﺖ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎﺭِ ﻫﻴﺰﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻩﻯ ﺑﻮﺭﻙ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺎﻯ ﻛﻮﻩ ﺑﺒﺮﺩ! ﻣﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺍﻳﻢ ﻭ ﻧﻤﻰﮔﺬﺍﺭﻳﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺭﺍﻩ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻛﻨﺪ! ﺑﻮﺭﻙ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﺁﺑﺮﻭﻳﺶ، ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﻪﻛﺴﻰ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﺪ.ﺍﻭﺗﻘﺎﺿﺎﻯ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﺮﻭﻫﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﻰﺩﻫﺪ. ﺩﻭﻫﻔﺘﻪﺍﻯ ﻃﻮﻝ ﻣﻰﻛﺸﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎﻳﺶ ﻛﻨﻨﺪ. ﺩﺭﺍﻳﻦ ﺩﻭﻫﻔﺘﻪ، ﺍﻏﻠﺐ ﺗﻤﺎﺭﺽ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭﺧﺎﻧﻪﺍﺵ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ. ﻭﻗﺘﻰ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮﻭﻫﺎﻥ ﺑﻴﺎﻳﺪ، ﻧﮕﺎهش ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﺎ ﻣﻰﺩﺯﺩﺩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻫﻦ ﻭ ﺗﻠﭗ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ. ﺩﺭ ﺷﺐ ﺟﺸﻦ، ﻧﻮﺷﺘﻪﻯ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻗﻠﻪﻯ ﻛﻮﻩِ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺑﻪﻋﻠﺖ ﻛﻤﻰِ ﻫﻴﺰﻡ، ﺩﻭﺳﻪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺟﺎﻭﻳﺪﺵ ﺟﺎﻭﻳﺪ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺷﺎهش ﻫﻢ ﻣﻰ ﺳﻮﺯﺩ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﻰﺷﻮﺩ! ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ، ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪﻯ «ﮔﺮﮒ ﺧﺴﺘﻪ» ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻢ.
 
ﺍﺑﻮﻣﺴﻠﻢ ﺧﺮﺍﺳﺎﻧﻰ !
                ﻛﻠﻤﻪﻯ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﺭﺍﺭﺗﺶ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻰ ﻣﺘﺮﺍﺩﻑ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻛﻠﻤﻪﻯ ﺑﻤﺐ! ﺑﻤﺒﻰ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺧﺮﺍﺑﻜﺎﺭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻛﻨﺪ! ﺭﻛﻦ ﺩﻭﻡ ﺍﺭﺗﺶ، ﻫﻤﻪﻯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﺍﻓﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﻳﭙﻠﻤﻪﻫﺎﻯ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺭﺧﻨﻪﻯ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺩﺷﻤﻦ ﻭ ﺧﺮﺍﺑﻜﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻭﺍﺣﺪﻫﺎﻯ ﺍﺭﺗﺶ ﺑﺎﺷﻴﻢ. ﺍﻏﻠﺐ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺷﻚ ﺩﺍﺭﻳﻢ! ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻛﺘﺎﺏ، ﻣﻌﺎﺩﻝ ﻧﻮﻋﻰ ﻧﺎﺭﺿﺎﻳﺘﻰ ﺍﺯ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺍﺳﺖ. ﺍﺭﺗﺶ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﻰ ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏ ﻭ ﻛﺘﺎﺏﺧﻮﺍﻥ ﻣﻰﺗﺮﺳﺪ. ﺟﻨﺒﺶ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﻰ ﺑﻴﻦ ﺭﻭﺷﻦﻓﻜﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺍﻧﺶﺟﻮﻳﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﺩﺭﺣﺎﻝ ﺭﺷﺪ ﺍﺳﺖ. «ﺟﺰﻳﺮﻩﻯ ﺛﺒﺎﺕ» ﺍﺯ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻰﺗﺮﺳﺪ. ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻳﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪﻯ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻣﺎﻛﺴﻴﻢ ﮔﻮﺭﻛﻰ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺣﺒﺲ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﺮﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻭ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﺳﺖ، ﺷﺒﺢ ﻳﻚ ﺳﺎﻭﺍﻛﻰ ﺭﺍ ﻛﺎﺷﺘﻪﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﺟﻤﻠﺎﺕ ﺫﻫﻨﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﻣﻰﻛﻨﺪ.
  ﺩﺭ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺳﻘﺰ ﻛﻪ ﻣﻦﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻴﺠﺪﻩ ﻣﺎﻩ ﺧﺪﻣتم ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻥﺟﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ، ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺍﻓﺴﺮ ﻭ ﺩﻳﭙﻠﻢ ﻭﻇﻴﻔﻪﻯ ﺗﺒﻌﻴﺪﻯ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻥ ﻣﺤﻜﻮﻣﻴﺖ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻫﻤﻪﻯ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺁﻥﻫﺎ ﺯﻳﺮ ﻛﻨﺘﺮﻝ ﺭﻛﻦ ﺩﻭ ﺍﺳﺖ. ﺍﻓﺮﺍﺩ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ، ﺍﺯ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻛﻮﭼﻚﺗﺮﻳﻦ ﺗﻤﺎﺳﻰ ﺑﺎ ﺁﻧﺎﻥ ﻭﺍﻫﻤﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺁﻧﺎﻥ، ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪﻯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻫﺮﺍﺳﻨﺎﻙﺍﻧﺪ. ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺟﺰﺍﻣﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﻨﺪ. ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺳﻴﺎﻫﻰﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻌﺘﺎﺩﻡ. ﺍﺯ ﺭﮊﻳﻢ ﺑﻴﺰﺍﺭﻡ. ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻣﻮﺿﻮﻉ، ﻣﺘﻬﻢ ﻣﻰﺩﺍﻧﻢ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮﻡ ﻫﺮﺁﻥ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻡ ﻛﻨﻨﺪ! ﺑﺎ ﺍﻳﻦﻫﻤﻪ، ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻯ ﺑﻰﺿﺮﺭﻯ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎﺯﻯ، ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺟﺪﺍ ﻧﻤﺎﻧﻢ. ﺣﺘﻰ ﮔﺎﻫﻰ ﺩﺭ ﻓﺮﺻﺖﻫﺎﻯ ﻣﻨﺎﺳﺐ، ﺩﺭ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﺮﺩ. ﻛﺘﺎﺏ ﺍﺑﻮﻣﺴﻠﻢ ﺧﺮﺍﺳﺎﻧﻰ ﺍﺛﺮ ﺟﺮﺟﻰ ﺯﻳﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻓﺮﻧﺞ ﺳﺮﺑﺎﺯﻯﺍﻡ ﺟﺎﺳﺎﺯﻯ ﻛﺮﺩﻩﺍﻡ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻨﻢ. ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺻﺒﺢﮔﺎﻫﻰ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﻧﻄﻖ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﻗﺎﻃﻊ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩﻯ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﻰﺭﺳﺪ. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩﻯ ﺭﻛﻦ ﺩﻭ ﭘﺸﺖ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩﻯ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺍﻣﻨﻴﺘﻰ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﺳﺨﻦﺭﺍﻧﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﻤﻠﻪﺍﺵ ﻫﻮﻝ ﻭ ﻫﺮﺍﺱ ﻣﻰﺑﺎﺭﺩ:«...ﺧﺮﺍﺑﻜﺎﺭﺍﻥ ﻧﻔﻮﺫﻯ، ﻇﺎﻫﺮﻯ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺁﻥﻫﺎ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺻﺪﻳﻖﺗﺮﻳﻦ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺟﺎﻧﺒﺎﺯ ﻭ ﻓﺪﺍﻛﺎﺭ ﺍﻋﻠﻰﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﻈﺎﻡ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻨﻨﺪ. ﺍﺯ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮﺷﺎﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﻭ ﺟﺰﻭﻩ ﺍﺳﺖ. ﺁﻥﻫﺎ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﻇﺎﻟﻪ ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﻓﻜﺎﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻣﺸﻮﺏ ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﻣﺪﺍﺭ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﻣﻰﮔﺬﺍﺭﻧﺪ... ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺳﻠﺎﺡ ﻏﻴﺮﻣﺠﺎﺯ ﺣﻤﻞ ﻛﻨﻨﺪ. ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﺳﻠﺎﺡ ﻭ ﺟﺰﻭﺍﺕ ﺳﻴﺎﺳﻰ ﺩﺭ ﻟﺒﺎﺱ، ﻛﺎﺭ ﺩﺷﻮﺍﺭﻯ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﻰ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺍﻋﻠﺎﻣﻴﻪ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﺮﻧﺞ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺩﺭ ﭘﺎﺩﮔﺎﻥ ﻳﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﭘﺨﺶ ﻛﺮﺩ. ﻣﺜﻠﺎ...» ﺁﻥﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺟﻠﻮ ﮔﺮﻭﻫﺎﻥ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻡ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻯﮔﺎﻩ ﺑﺮﻭﻡ! ﺑﻨﺪ ﺩلم ﭘﺎﺭﻩ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺧﻮﻥ ﺩﺭ ﺑﺪﻧﻢ ﻳﺦ ﻣﻰﺯﻧﺪ. ﭼﺎﺭﻩﺍﻯ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﺑﺎ ﺳﺮﻗﺪﻡ ﻧﻈﺎﻣﻰ، ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰﺁﻳﻢ. ﺑﻪ ﺍﻓﺴﺮ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺳﻠﺎﻡ ﻧﻈﺎﻣﻰ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﻣﻰﺍﻳﺴﺘﻢ. ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺎﻯ ﺟﺎﻯﮔﺎﻩ ﻓﺮﺍﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ. ﻣﻰﺭﻭﻡ. ﺭﻧﮓ ﺑﻪ ﺭﺧﺴﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﻡ. ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﺸﻖ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ. ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﻡ. ﺑﺮﺍﻯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﻯ ﺟﺎﻯﮔﺎﻩ، ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺑﻰﺣﺮﻛﺖ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩﻯ ﺭﻛﻦ ﺩﻭ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎنش ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻰﺩﻫﺪ: «ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻟﺒﺎﺱ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰﻯ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﻤﻰﺩﻫﺪ. ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻟﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﻟﺒﺎﺱﺍﺵ، ﭼﻘﺪﺭ ﺟﺰﻭﻩ ﻳﺎ ﺍﻋﻠﺎﻣﻴﻪ ﺟﺎﻣﻰﮔﻴﺮﺩ؟!» ﺑﻌﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺮﻭﮔﺮﺩﻥ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺧﻢ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻛﻤﻪﻫﺎﻯ ﻧﻴﻢﺗﻨﻪﻯ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﻛﻨﺪ: «ﻋﺠﺐ! ﺷﺎﻫﺪ ﻣﺜﺎﻝ، ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﭘﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺟﺎﻯﮔﺎﻩ ﺁﻣﺪ!» ﺩﺳتش ﺭﺍ ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻛﻪ ﺑﺮﺗﺨﺖ ﺷﻜﻤﻢ ﺟﺎﺩﺍﺩﻩﺍﻡ ﻣﻰﻛﺸﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻤﺐ ﻳﺎ ﻧﺎﺭﻧﺠﻚ ﻧﺒﺎﺷﺪ! ﻧﻔﺲ ﺩﺭﺳﻴﻨﻪﻯ ﻫﻤگان ﺣﺒﺲ ﺷﺪﻩ. ﻣﻦ ﺩﺭﺁﺳﺘﺎﻥ ﺗﻬﻰ ﻛﺮﺩﻥ ﻗﺎﻟﺐ ﻫﺴﺘﻢ:«ﺑﻌﻠﻪ! ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺳﺖ!» ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺩﺭﻣﻰﺁﻭﺭﺩ. ﺑﺮﺳﺮﺩﺳﺖ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ! ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻰﺩﻫﺪ. ﭘﺸﺖ ﻭ ﺭﻭﻯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ: «ﺍﺑﻮﻣﺴﻠﻢ ﺧﺮﺍﺳﺎﻧﻰ ... ﺍﺛﺮ ﺟِﺮﺟﻰ ﺯﻧﺪﺍﻥ! ﻧﻪ ! ﺯﻳﺪﺍﻥ! ﻛﻪ ﺍﻳﻦﻃﻮﺭ! ﺣﺎﻟﺎ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﺩﺍﺧﻠﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﻨﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺁﻳﺎ ﻣﺘﻦِ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺩﺭﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻳﻚ ﻛﺘﺎﺏ ضاﻟﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺍﺭﺗﺠﺎﻉ ﺳﺮﺥ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﺳﺎﺯﻯ ﺷﺪﻩ! ﺁﻫﺎ..... ﻫﺎ ! ﺑﻠﻪ! ﺧﻮﺩِ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺑﻮﻣﺴﻠﻢ ﺍﺳﺖ!... ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮﺭﺍﺧﻰ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﻭﻛﻨﻰ ﻳﻚ ﺍﻓﻌﻰ ﺗﻮﻳﺶ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ! ﺣﺎﻟﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻫﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻤﻪ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏﺧﻮﺍﻥ ﺍﺳﺖ! ﭘﺲ ﺷﻜﻰ ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ! ﺍﻣﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻐﻞ ﺩﺳﺘﻰ ﺷﻤﺎ ﺧﺮﺍﺏﻛﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻧﺪﺍﻧﻴﺪ!» ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺲ ﻣﻰﺩﻫﺪ. ﻣﻦ ﻣﻰﻟﺮﺯﻡ ﻭ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﺑﺮﺳﺮﻡ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ. ﻛﺘﺎﺏ ﺭﺍ ﻣﻰﮔﻴﺮﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﻓﻊ ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻢ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺗﺨﺖ ﺷﻜﻤﻢ ﺟﺎﻣﻰﺩﻫﻢ. ﺩﻛﻤﻪﻫﺎﻯ ﻟﺒﺎسم ﺭﺍ ﻣﻰﺑﻨﺪﻡ! ﺍﻓﺴﺮ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻣﻦ: «ﺁﺯﺍﺩ!» ﭘﺎﻫﺎﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻰﻛﻮﺑﻢ. ﺳﻠﺎﻡ ﻧﻈﺎﻣﻰِ ﻣﺤﻜﻤﻰ ﺩﺍﺩﻩ، ﻋﻘﺐ ﮔﺮﺩِ ﺗﻤﻴﺰﻯ ﻣﻰﻛﻨﻢ! ﭘﺎﻯ ﭼﭗ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻰﻛﻮﺑﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻗﺪﻡﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮﺁً ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﺻﻒ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﻡ! ﻏﺮﻕ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻢ. ﺍﻓﺴﺮ ﻛﻤﺎﻛﺎﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻰﺩﻫﺪ:   «ﺧﺮﺍﺑﻜﺎﺭ ﻭ ﻋﺎﻣﻞ ﻧﻔﻮﺫﻯ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻰﭘﻮﺷﺪ. ﻫﻤﻪﻯ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﺶ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ... »
عکس بالا از چپ به راست
مانی. اسماعیل جمشیدی. احمدحدادی