میرزاآقا عسگری (مانی)

 
میرزاآقاعسگری (مانی)
 
ﺑﭽﺮﺥ ﺗﺎ ﺑﭽﺮﺧﻴﻢ !
 
 
      به محل حادثه ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﻌﺠﺐ ﺧﺸﻜﻢ ﺯﺩ. ﺟﻤﻌﻴﺖ   ﻛﻠﺎﻧﻰ   ﻛﻴﭗ ﻫﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﻨﺠﻢ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻣﻬﺪﻯ ﻟﺒﻪ ی ﺑﺎﻟﻜﻦ   ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﺎﻩ ﺗﻌﺎﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﺍﺯﺩﺳﺖ ﻣﻰﺩﺍﺩ ﻣﻴﻞﻫﺎﻯ ﺑﺰﺭﮒ   ﺯﻭﺭﺧﺎﻧﻪﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻰﻭﻗﻔﻪ ﻣﻰﭼﺮﺧﺎﻧﺪ. ﺩﺭﻫﻤﺎﻥﺣﺎﻝ ﻣﺜﻞ ﺩﻓﻌﻪء ﭘﻴﺶ ﻛﻪ ﺁﻥ   ﺑﻠﻮﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻰ   ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭘﻴﺶﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﻭ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ :
 
  «ﺑﻪ ﻋﺰﺕ ﺧﻮﻥ ﺣﺴﻴﻦ ﻭ ﺑﻪ ﻳﺎﺭﻯ   ﺁﻗﺎﻯ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻡ ﻋﻠﻰ،   ﺧﺎﻙ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﺮﻩ ﻣﻰﻛﺸﻢ! هه   ﻫﺎ   ﻫﻮ ﻫﺎ ﻋﻠﻰ... هه   ﻫﺎ ﻋﻠﻰ! ... ﺩﻭﻧﻴﺰﻩ ﺩﻭﺑﺎﺯﻭ ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﺩﻟﻴﺮ... هه   ﻫﺎ ﻫﻮ ﻫﺎ... ﻳﻜﻰ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻧﺮﻩ ﺷﻴﺮ... ﺍﮔﺮ ﺗﺨﻢ ﺗﻮﻯ ﭘﺎﻯ ﭘﻠﻴﺲ آلمان ﻫﺴﺖ ﺑﻴﺎﺩ ﺟﻠﻮ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻴﻞﻫﺎ ﻣﺨﺸﻮ ﺑﺮﻳﺰﻡ ﺗﻮﻯ ﺩﻫﻨﺶ. ﻋﻠﻰ ﮔﻮﻳﻢ   ﻋﻠﻰ ﺟﻮﻳﻢ! ﻋﻠﻰ مأﻭﺍﻯ ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻥ   ﻋﻠﻰ ﺧﺼﻢ   ﺑﺪﺍﻧﺪﻳﺸﺎﻥ... ﺳﻰ ﺗﺎ ﻭ ﻳﻜﺘﺎ   ﺳﻰ ﺗﺎ ﻭ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻭ ﺩﻭ ﺗﺎ ﻭ ﺳﻪ ﺗﺎ ... »
 
      ﺍﺯ ﺍﺑﺮﻫﺎﻯ ﺗﻴﺮﻩﺍﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ   ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﻫﺎﻯ ﻃﺒﻘﻪ سوم ﺩﺭ ﺳﻪ ﮔﻮﺷﻪء ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﻳﺰﻯ ﻣﻰﺑﺎﺭﻳﺪ. ﺷﻴﺸﻪ ﻋﻴﻨﻜﻢ ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻛﺮﺩﻡ. ﺩﻭﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻭ ﻳﻚ ﻣﻴﻨﻰﺑﻮﺱ ﭘﻠﻴﺲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﺎﻯ ﻋﻘﺒﻰﺍﺵ ﻣﻴﻠﻪﻫﺎﻯ ﻓﻠﺰﻯ ﺟﻮﺵ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻭ ﺁﻣﺒﻮﻟﺎﻧﺴﻰ ﻛﻪ ﻧﻴﺮﻭﻯ ﺍﻣﺪﺍﺩ ﭘﺰﺷﻜﻰ ﺩﺭﺁﻥ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺍﺯ ﺟﻤﻌﻴﺖ   ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﭼﺮﺍﻍ   ﺁﮊﻳﺮﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺭﺗﻴﻢ ﺗﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﺁﺭﺍﻡ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﻰﺷﺪ. ﻛﺎﺭﻛﻨﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﻧﺸﺎﻧﻰ   ﺗﻮﺭ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺎﻟﻜﻨﻰ ﻛﻪ ﻣﻬﺪﻯ ﺑﺮ ﭘﺮﺗﮕﺎﻩ   ﺁﻥ ﻛﺞ ﻭ ﻣﺞ ﻣﻰﺷﺪ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺍﻓﺮﺍﺩ ﭘﻠﻴﺲ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺑﻰﺳﻴﻢ ﺑﺎ ﻣﺮﻛﺰﺷﺎﻥ ﺩﺭﺗﻤﺎﺱ ﺑﻮﺩﻧﺪ   ﺍﺯ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺷﺪﻥ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻬﺪﻯ   ﻋﺮﻕ ﺭﻳﺰﺍﻥ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﺸﺮﻑ   ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻧﺶ ﻣﻴﻞ ﻣﻰﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻰ ﺩﺭﻫﻢ برﻫﻤﻰ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻯ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺻﺪﺍﻯ ﻣﺸﺎﻭﺭ   ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺱ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﭘﻠﻴﺲ ﺍﺯ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮﻯ ﺩﺳﺘﻰ ﺩﺭﻣﺤﻮﻃﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﻰﭘﻴﭽﻴﺪ :
 
„Bleiben Sie bitte Ruhig! Ziehen Sie sich ein wenig zurück! Lassen Sie ihre zwei großen Waffen auf den Boden fallen! Ganz Ruhig! Wir möchten ihnen helfen!“
 
ﻧﻌﺮﻩی ﺟﺎﻧﺸﻜﺎﻑ ﻣﻬﺪﻯ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﻰﺭﺳﻴﺪ :
 
„Halt die Klappe! Ich bin ein Värreter des Himmels. Ein vertereter des Gottes, des Imam Alis! Ich habe Verpflichtung, dieses Land zu erobern!“
 
ﻳﻜﻰ ﻭ ﺩﻭﺗﺎ... ﺳﻪ ﺗﺎ ﻭ ﭼﺎﺭﺗﺎ... ﭘﻨﺞ ﺗﺎ ﻭ ﺷﺶ ﺗﺎ... ﻋﻠﻰ ﺷﻴﺮ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﻭ ﺷﻴﺮ ﺧﺪﺍﺳﺖ... هه، ﻫﺎ، ﻫﻮ، ﺑﭽﺮﺥ! هه، ﻫﺎ، ﻫﻮ، ﺑﭽﺮﺥ! ﺑﭽﺮﺥ ﺗﺎ ﺑﭽﺮﺧﻴﻢ ﺍﻯ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺑﻰﻣﺮﻭﺕ! ﺍﻯ ﺑﻠﺎﺩ   ﺑﻰﻧﺎﻣﻮﺳﻰ ﻭﻓﺎﺷﻴﺴﺘﻰ!... ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﻭ ﻳﻜﻰ،   ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﻭ ﺩﻭﺗﺎ،   ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﻭ ﺳﻪ ﺗﺎ ﻭ ﭼﺎﺭ ﺗﺎ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ... ﻧﻔﺲﻛﺶ! ﺁﻯ ﺳﺮﻭﺭ ﻋﺎﻟﻤﻴﺎﻥ ﻣﺪﺩ ﺑﺮﺳﺎﻥ! هه،   ﻫﺎ   هو. ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﻭ ﻧﻪ ﺗﺎ ﻭ ﺳﻰ ﺗﺎ ...   »
 
          ﺑﺮﺍﻯ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﻛﻪ ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮓ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪء ﻏﺮﻳﺐ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻴﻞﻫﺎﻯ ﻣﻬﺪﻯ ﻛﻪ ﺩﺍﻳﺮﻩ ﻭﺍﺭ ﺑﺮگرﺩ   ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻯ ﭘﻬﻦ ﻭ ﻭﺭﺯﻳﺪﻩﺍﺵ ﺩﺭ ﭼﺮﺧﺶ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﻮﺩﻧﺪ   ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺮﺍﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮﺩ. ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﭘﻠﻴﺲ ﻛﻪ ﺍﺯﻟﺒﻪء ﻛﻠﺎﻩﺍﺵ ﻗﻄﺮﻩﻫﺎﻯ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﻰﭼﻜﻴﺪ ﺍﺯﻣﺮﺩ ﺗﺮﻛﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﻭ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺁﻳﺎ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺣﺮﻑﻫﺎﻯ ﻣﻬﺪﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﻠﻴﺲ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﻨﺪ؟   ﻣﺮﺩ ﺗﺮﻙ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺴﺘﻪﺍﻯ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :
 
„ Er nicht Türke! Vielleicht Marako, oder afghanisch! Weiß nicht gut!“
 
        ﺑﻪ ﻣﺮﺩ ﭘﻠﻴﺲ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﺷﺪﻡ ﻭﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ : «ﻣﻬﺪﻯ ﺭﺍ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻢ. ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ است . » ﺑﻌﺪ ﻫﺮﭼﻰ ﺳﻌﻰ ﻛﺮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎﻯ ﻓﺎﺭﺳﻰ ﻣﻬﺪﻯ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻛﻨﻢ   ﺧﻮﺏ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺩﺭﻧﻴﺎﻣﺪ. ﺩﻟﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻗﺎﻃﻰ ﻛﺮﺩﻩ. ﻳﻚ ﺯﻥ ﻣﺴﻦ ﻛﻪ ﺭﻭﺳﺮﻯ پلاﺳﺘﻜﻰ ﺑﺮﺳﺮﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﺧﻴﺲ ﻧﺸﻮﺪ، ﻭﻗﺘﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﻮﻃﻦ ﻣﻬﺪﻯ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻢ ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪ :
 
« ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺷﻚﻫﺎﻯ ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﻤﻮﻃﻦ ﺷﻤﺎﺳﺖ   ﭼﻘﺪﺭ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﺨﺮیبی ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺍﻭ ﻛﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ؟!»
 
  ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺩﺍﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻣﻴﻞ ﺯﻭﺭﺧﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﻫﻀﻢ ﻛﻨﺪ. ﻣﺸﺎﻭﺭ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺱ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻳﻰ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﻬﺪﻯ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ سلاﺡﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺮﻣﻰ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﻮﺩ. مهدی همچنان دو زبان فارسی و آلمانی را بهم می آمیخت و نعره می زد :
 
« ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻗﻠﻌﻪ ﺭﻭی ﺭﻭﺳﺮﺗﻮﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻰﻛﻨﻢ! ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﺟﻴﮕﺮﺗﻮﻧﻮ جر ﻣﻰﺩﻡ. ﺗﺎ ﻛﺒﻮﺩﻯ   ﭘﻴﺸﻮﻧﻰ ﺁﻗﺎﻡ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﻧﺸﻪ ﻭ ﻫﺎﻟﻪء ﻣﻘﺪﺳﺶ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﻩ ﺳﺮﺟﺎﺵ ﺁﺭﻭﻡ ﻧﻤﻰﺷﻴﻨﻢ... ﺷﺼﺖ ﺗﺎ ﻭ ﺷﻴﺶ ﺗﺎ،   ﺷﺼﺖ ﺗﺎ ﻭ ﻫﻔﺖ ﺗﺎ ...
  Ich bin Jesus! Ich werde dieses Land verbrennen!
   ﻫﻤﻮﻥﻋﻴﺴﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻳﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﻩ ﻣﻨﻢ!...ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﭘﻨﺞ ﺗﺎ،   ﻫﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺷﻴﺶ ﺗﺎ...هه،   ﻫﺎ، ﻫﻮﻫﺎ ... »
 
         ﺩﻫﺴﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺩﺭ ﻛﻠﺎﺱ آموزشﺯﺑﺎﻥ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﻣﻬﺪﻯ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻡ. ﺑﭽﻪء ﺍﻓﺴﺮﻳﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻩ. ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻛﻔﺶﺩﻭﺯﻯ ﻣﻰﻛﺮﺩﻩ. ﺯﻭﺭﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺩﻭﻣﺶ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﻰ، ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮﻋﻤﻮﻯ ﺑﺰﺭﮔﺶ ﺑﻮﺩﻩ. ﻋﻤﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﻛﺮﺩﻩ، ﺩﻭﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ ﻣﻬﺪﻯ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻛﺸﺎﻧﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻛﻪ «ﻣﺚ ﺷﻴﺸﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺗﻮﻯﺍﻳﻦ ﺳﻨﮕﺴﺘﻮﻥ»   ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻛﻨﺪ. ﻣﻬﺪﻯ ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻣﻰﺁﻳﺪ. ﺑﺎ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻋﺮﻭﺳﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪء ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺁﺷﻨﺎﺗﺮ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ «ﻛﺜﺎﻓﺖ ﺧﻮﻧﻪ»   ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺩﻳﮕﺮﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﻪ ﺭﺍﻩ ﭘﺲ. ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﻴﺮ ﺧﻴﺎﻟﺎﺕﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺍﺯﺁﻓﺘﺎﺑﻰﺷﺪﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺩﺭﻛﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﺣﺘﻰ ﺩﺭﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻯ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻜﻨد ﻗﺎﭘﺶ را ﺑﺪﺯﺩند! ﻧﮕﺮﺍﻧﻰﻫﺎ ﻭ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻰﻫﺎﻯ ﺭﻭﺣﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻰ ﻣﻰﻛﺸﺎﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻦ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻜﻠﻰ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺍﮔﺮ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻬﺪﻯ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﺎ ﺗﻮﺍﻟﺖ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﻴﻬﻤﺎﻥﻫﺎ ﺑﺮﻭﻧﺪ. ﺗﺪﺭﻳﺠﺎ   ﺑﻪ ﻛﺘﻚﺯﺩﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻰﭘﺮﺩﺍﺯﺩ. ﻣﺮﺗﺐ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻡ ﻣﻰﺑﺮﺩ، ﻟﺨﺘﺶ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻃﻨﺎﺏ ﻣﻰﺑﻨﺪﺩ، ﺩﻭﺵ ﺁﺏ ﺳﺮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﻳﺶ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﻛﻨﺪ، ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪء ﺧﻴﺲ ﻛﺘﻚ اش می زند ﻭ ﺩﺭﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻋﺸﻘﺒﺎﺯﻯ ﻣﻰﻛﻨﺪ .
 
  «ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﮔﻢ. ﺑﻴﻦﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﺑﻤﻮﻧﻪ! ﺩﺍﺋﻤﺎ   ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﺮﻩ ﻏﻮﻝ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰ ﺩﺍﺭﻩ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﻋﺸﻖﺑﺎﺯﻯ ﻣﻰﻛﻨﻪ! ﻧﻪ ﻓﻜﺮﻛﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﺪ ﺩﻟﻢﻫﺎ! ﻧﻪ! ﺍﻧﮕﺎﺭی ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﻭ ﺑﺎ ﭼﺸﺎﻯ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ. ﺩﺭﻓﻜﺮﻡ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﻰﺷﻪ ﻛﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺩﺍﺭﻩ ﺑﺎ علاقه ﺗﻮﻯ ﺑﻐﻞ یه ﺁﻟﻤﺎﻧﻴﻪ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﻰﺯﻧﻪ! ﺍﺯﺁﻟﻤﺎﻧﻴﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﺒﺮﺩﺵ ﺗﻮ ﺣﻤﻮﻡ ﺑﺒﻨﺪﺗﺶ، ﺑﺰﻧﺪﺵ ﻭ ﺧﺐ ﺩﻳﮕﻪ...! ﺗﻮﻫﻢ ﺑﺎﺱ ﺑﺒﺨﺸﻰ! ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﻬﺶ ﺗﺠﺎﻭﺯ ﻣﻰﻛﻨﻪ! ﻣﻰﺧﻮﺍﻡ ﻫﻤﻪ ﺍﻭﻥ ﭼﻴﺰﺍﻳﻰﺭﻭ ﻛﻪ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﺩ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻬﺶ ﺑﺪﻡ ﺑﻠﻜﻪ ﺁﺭﻭﻡ ﺑﮕﻴﺮﻩ ! »
 
    ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺟﺮﺋﺖ ﺩﻡ ﺯﺩﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻣﻬﺪﻯ ﺗﻬﺪﻳﺪﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﮔﺮ ﻧﻢ ﭘﺲ ﺑﺪﻫﺪ ﻛﺸﺘﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ. ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻌﺪ   ﻭﻗﺘﻰ ﺁﻥ   ﺑﻠﻮﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻰ   ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻬﺪﻯ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ،   ﺷﻴﺮﻳﻦ   ﺩﺧﺘﺮ ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﺵ ﺳﭙﺮﺩ. ﻣﻬﺪﻯ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻤﻴﻦ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺭﻓﺖ. ﺍﻗﺪﺍﻣﺎﺕ ﻣﻬﺪﻯ ﺑﺮﺍﻯ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﺑﻪﺟﺎﻳﻰ ﻧﺮﺳﻴﺪ. ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﻬﺪﻯ   ﺩﻭﺳﻪ ﻣﺎﻫﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﺎﻳﺸﮕﺎﻩ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺣﺎﻟﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﮔﺎﻩ ﮔﺪﺍﺭﻯ ﺳﺮﻯ ﺑﻬﺶ ﻣﻰﺯﺩﻡ. ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ داغون ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻧﻮﺍﺭ ﺯﻭﺭﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺨﺶ ﺻﻮﺕ ﻣﻰﮔﺬﺍﺷﺖ. ﻣﻴﻞ ﻭ ﺩﻣﺒﻞ ﻣﻰﭼﺮﺧﺎﻧﺪ. ﺩﺳﺖﻧﻤﺎﺯ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻧﻤﺎﺯﺵ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻰﻛﺮد، ﺭﻭﻯ ﻣﺒﻞ ﻣﺴﺘﻌﻤﻠﺶ ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻐﻀﻰ ﭘﻨﻬﺎﻥﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏﻫﺎﻯ ﺗﻜﺮﺍﺭﻯﺍﺵ ﻣﻰﮔﻔﺖ :
 
  «ﺩﻳﺸﺐ ﺁﻗﺎﻡ ﻣﺮﺗﻀﻰ ﻋﻠﻰ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﻪﺧﻮﺍﺑﻢ. ﻣﺚ ﺍﻭﻥﺩﻓﻪ ﻏﺼﻪﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩﻥ. ﮔﺮﻩ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﻭ ﺩﺍﺷﺘﻦ. ﻫﺎﻟﻪ ﻧﻮﺭﺍﻧﻰ   ﺭﻭﻯ ﺳﺮﺷﻮﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵﺑﻮﺩ. ﻓﺮﻣﻮﺩﻥ ﻣﻬﺪﻯ! ﺍﻳﻦ ﺩﻓﻌﻪ ﺩﺭ ﻧﺒﺮﺩ ﺧﻴﺒﺮ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻡ. ﻫﺮﭼﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩی ﻗﻠﻌﻪ ﺭو ﺟﺎﻛﻦ ﻛﻨﻢ ﻧﺸﺪ. ﺍﻳﻦ ﻟﻜﻪء ﺳﻴﺎﻩ ﺭﺍ ﺭﻭﻯ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰﺍﻡ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ؟   ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪء ﻗﻠﻌﻪ ﻛﻮﺑﻴﺪﻡ ﺑﺎﺯﻧﺸﺪ ﻛﻪ ﻧﺸﺪ... ﺑﻌﺪﺵ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﺭﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ ﭘﺴﺮﻡ. ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻜﺎﺭ ﻣﻰﻛﻨﻰ! ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭﺭﻭ بهم داد و من ﮔﺮﻓﺘﻢ.   ﺗﺎ ﺁﻣﺪﻡ ﺑﺒﻮﺳﻤﺶ   ﺩﻳﺪﻡ ﺩﻭﺗﺎ ﻣﻴﻞﻫﺎﻯ ﺧﻮﺩﻣﻪ. ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻭﺗﺎ ﻣﻴﻞ ﺳﺎﺧﺖ ﺍﺭﺩﺑﻴﻞ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﺑﻴﺎﻣﺮﺯ ﺑﺎﺑﺎﻡ ﺳﺮ ﭘﻴﺮﻯ، ﻭ ﺑﺎ ﺯﺑﻮﻥ   ﺑﻰ ﺯﺑﻮﻧﻰ ﺗﻮﻧﺴﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﮔﻤﺮﻙ ﻓﺮﻭﺩﮔﺎﻩ ﻫﺎﻣﺒﻮﺭﮒ ﺭﺩﺷﻮﻥ ﻛﻨﻪ. ﺑﻪ ﻃﺎﻕ   ﺍﺑﺮﻭﻯ ﻗﻤﺮ ﺑﻨﻰﻫﺎﺷﻢ   ﺗﺎ ﻟﻜﻪء ﺍﻳﻦ ﺑﻰﻧﺎﻣﻮﺳﻰ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﺪﺍ ﭘﺎﻙ ﻧﻜﻨﻢ ﻭﻝ ﻛﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻧﻴﺴتم که نیستم. ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﻴﻦریا، ﺁﻗﺎﻡ ﻫﺮﺩﻓﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﻬﻮﻧﻪﺍﻯ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭﺭﻭ ﭘﻴﺶ ﻣﻦ ﺍﻣﺎﻧﺖ ﻣﻰﺫﺍﺭﻩ.»  
 
  «ﺑﺒﻴﻦﻣﻬﺪﻯ ﺟﺎﻥ! ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻴﺲ! ﻫﺮﭼﻰ ﺑﻮﺩﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ. ﮔﺬﺷﺘﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ! ﻣﻰﮔﻢ... ﻣﻰﮔﻢ...ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﻫﻴﭻ ﭘﻴﺶ ﺩﻛﺘﺮ ﺑﻮﺩﻯ ؟»
 
  «ﺗﻮﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﻰ ﻣﺮﺩ! ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻴﮕﻰ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻠﻪ! ﺍﻭﻥ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭﻯﺍﻡ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻢ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺧﺮﺍﺑﻪ! ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻞ ﻭﺿﻌﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﺩ ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻦ ﻋﻴﺐ ﺑﺘﺮﺍﺷﻪ! ﻳﻪ ﺑﺎﺭﺧﻮﺍﺳﻢ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭﺭﻭ ﻓﺮﻭﻛﻨﻢ ﺗﻮﻯ ﺷﻴﻜﻤﺶ،   ﮔﺬﻭﺷﺖ ﺩﺭ ﺭفت ﻧﺎﻣﺮﺩ! ﺣﺎﻟﺎﻡ ﻣﺎﺋﻴﻢ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﻠﻴﻔﻰ ﻛﻪ ﻣﻮﻟﺎﻯ ﻣﺘﻘﻴﺎﻥ ﺑﻪﻋﻬﺪﻩ ﻣﻮﻥ ﮔﺬﻭﺷﺘﻪ!...ﺑﻨﺰﻩ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻮﺩ.ﺳﻴﺎﻩ ﺳﻴﺎﻩ. ﻛﺎﺭﻣﻮﻥ ﻛﻪ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﻳﻢ ﺗﻮﻯ ﻫﻤﻮﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻭﺍﺳﻪ ﻫﻤﻮﻥ ﻛﻮﺭ ﻭ ﻛﭽﻠﺎﻯ ﺧﻮﺩﻣﻮﻥ ﻛﻔﺶ ﻣﻰﺩﻭﺯﻳﻢ. ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻫﻴﭽﻰ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪﻫﺎ   ﺣﺪﺍﻗﻞﺍﺵ ﻧﺎﻣﻮﺳﺖ ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺗﻪ. مخم ﺳﻴﺎﻩ ﺷﺪﻩ. ﺟﻴﻎ ﻭ ﺷﻴﻮﻥ ﻧﺎﺯﻯ   ﻣﺨﻢ ﺭﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ! ﺍﻳﻨﺎ ﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩﺷﻮﻧﻢ ﺭﺣﻢ ﻧﻤﻰﻛﻨﻦ! ﺣﺘﻤﺎ   ﻫﺮﻭﻗﺖ ﻛﻪ ﺫﻭﺍﻟﻔﻘﺎﺭ ﺧﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮﺩﻩ   ﺳﺮﺧﺎﺏ ﺳﻔﻴﺪﺍﺏ ﻣﻰﺯﺩﻩ   ﻟﻨﮕﺎﺵﺭﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻴﻨﺪﺍﺧﺘﻪ ﻭ ﻣﻰﺭﻓﺘﻪ ﺩ ﺩ ﺭ! ﻗﻠﻌﻪ ﺭﻭ ﺭﻭﺳﺮﺷﻮﻥ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻰﻛﻨﻢ ! . .. »
 
     ﺣﺮﻑ ﻛﻪ ﻣﻰﺯﺩ ﻳﺎﺩ ﺁﻥ   ﺑﻠﻮﺍ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻰ ﻣﻰﺍﻓﺘﺎﺩﻡ. ﺁﻥ ﺷﺐ ﻣﻬﺪﻯ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺳﺮﺩﺭﺩ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ، ﺍﻧﺒﺎﺭ ﺷﺮﻛﺖ ﻭﺍﺭﺩﺍﺕ ﻭﺻﺎﺩﺭﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﻨﺪﺭ ﺑﺮﻣﻦ ﺗﺮﻙ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﺩ. ﺁﺭﺍﻡ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻣﻰﻛﻨﺪ . ﻭﺍﺭﺩ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﺍﺯ ﺩﺭﺯ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺏ، ﻧﻮﺭ ﻛﻤﺮﻧﮕﻰ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻰﺗﺎﺑﺪ. ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮ ﻛﻪ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﺻﺪﺍﻯ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻭﺍﺭ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ ﻣﻰﺭﺳﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺟﻤﻠﺎﺕ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰ .
 
  «ﺩﻟﻢ ﻫﺮﻯ ﺭﻳﺨﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ. ﻳﻪ ﻛﻔﺘﺮ ﮔﻨﺪﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻮ ﮔﻠﻮﻡ ﺟﻮﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ.»
 
ﭘﻴﺸﺎﻧﻰﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻏﻀﺐ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻣﻰﻛﻮﺑﺪ :
 
  «ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻜﺮﺩﻡ. ﮔﻴﺞ ﺷﺪﻡ. ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻡ! ﺩﺍشت با یه ﺁﻟﻤﺎﻧﻰ خوش و بش ﻣﻰﻛﺮﺩ! ﻧﻌﺮﻩء ﻋﻠﻰﻭﺍﺭﻯ ﺯﺩﻡ که : ﺁﻫﺎﻯ ﻣﻔﺴﺪﻳﻦ! ﺍﻟﺎﻥ مخ ﺘﻮﻥ ﺭﻭ ﻣﻰﺭﻳﺰﻡ ﺗﻮی ﺩﻫﻨﺗﻮﻥ! ﺁﻫﺎﻯ ﺑﻰﻧﺎﻣﻮﺱ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰ! ﺣﺎﻟﺎ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻮﺱ ﻣﺎﻫﻢ ﺑﻌﻠﻪ؟! ﺑﺎﺵ ﺗﺎ ﺣﺴﺎﺑﺖﺭﻭ ﺑﺮﺳﻢ! ﻳﺎﻋﻠﻰ ﻣﺪﺩ! ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺗﺎﻕ ﻧﺎﺯﻯ. ﺧﻮﻥ ﭼﺸﺎﻣﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﭘﺮﻳﺰ ﺑﺮﻕﺭﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻰﻛﺮﺩﻡ. ﻣﺚ ﻛﻮﺭﺍ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻕ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻰﭼﺮﺧﻴﺪﻡ. ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻣﻴﻞﻫﺎ ﺭﻭ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺏ. ﻣﺮﺗﻴﻜﻪ ﺁﻟﻤﺎﻧﻰ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻧﻴﻤﻪ ﻟﺨﺖ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻴﺮﻭﻥ اومد. ﻣﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﻜﻮﺑﻢ ﺗﻮﻯ ﻓﺮﻕ ﺳﺮﺵ. ﺍﻳﻨﻢ ﺩﺭﺭﻓﺖ ﻧﺎﻣﺮﺩ! ﻫﻰ ﺟﻴﻎ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ: « کمک! کمکم کنید! یک قاتل!» ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻴﺎﻡﻫﺎ، ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺮﻭﺟﻰ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. ﻛﻠﻴﺪ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻧﻄﺮﻑ ﺩﺍﺧﻞ ﻗﻔﻞ ﺟﺎ ﮔﺬﻭﺷﺖ ﻛﻪ ﻧﺘﻮﻧﻢ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﻛﻨﻢ. ﺑﺎ ﺷﺎﻧﻪ کوبیدم ﺑﻪ ﺩﺭ. ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻰﺷﺪ. ﺳﺮﻡ ﺭﻭ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ قایم ﻛﻮﻓﺘﻢ به در. ﺑﺎﺯ ﻧﺸﺪ. ﮔﻴﺞ ﺑﻮﺩﻡ. ﻧﺎﺯﻯ ﺟﻴﻎ ﻣﻰﻛﺸﻴﺪ. ﺷﻴﻮﻥ ﻣﻰﻛﺮﺩ. ﻣﺨﻢ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻮﺩ! ﺩﻭﻳﺪﻡ ﺭﻭ ﺑﺎﻟﻜﻦ. ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺭﻭ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﻳﻪ ﺑﻨﺰ ﺳﻴﺎﻩ ﺷﺪ. ﺑﻨﺰ ﮔﺎﺯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺩﺭﺭﻓﺖ. ﺑﻨﺰﻩ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻮﺩ. ﺳﻴﺎﻩ   ﺳﻴﺎﻩ.»
 
     مهدی   ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﺩﺩ. ﺑﺎ ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ﺩﺭﻫﺎ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩﻫﺎ ﻣﻰﻛﻮﺑﺪ. ﺑﻪ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ، ﻛﻤﺪ ﻟﺒﺎﺱ، ﺩﻛﻮﺭ ﺷﻴﺸﻪﺍﻯ،   ﺑﻪ ﺗﺨﺘﺨﻮﺍﺏ، ﻳﺨﭽﺎﻝ،   ﺿﺒﻂ ﺻﻮﺕ،ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺑﭽﻪ، ﻭ ﺳﺮﺁﺧﺮ ﺑﻪ ﺁﻳﻨﻪء ﻗﺪﻯ ﺩﺭﻭﻥ ﺭﺍﻫﺮﻭ.دخترش ﻧﺎﺯﻯ ﺷﻴﻮﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺯﻧﮓ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﺩﺭﻣﻰﺁﻳﺪ. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺩﺭ ﻣﺸﺖ ﻣﻰﻛﻮﺑﻨﺪ :
 
„Polizei! Machen Sie die Tür auf!“
 
        ﻣﻬﺪﻯ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﻰﻛﺸﺪ. ﮔﺮﺩﻭﻧﻪء ﺳﺮﺵ ﺷﻌﻠﻪﻭﺭ ﺩﺭﭼﺮﺧﺶ ﺍﺳﺖ. ﺳﻴﻢ   ﻧﺎﺯﻛﻰ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ   ﺩﺧﺘﺮﺵ ﻣﻰﺭﻭﺩ.
 
  «ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺬﺍﺭ ﻭﺻﻠﺶ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺑﺮﻕ ﻭ ﺧﻠﺎص! ﺍﻳﻨﻢ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺸﻪ ﻣﻴﺸﻪ ﻟﻨﮕﻪء ﻫﻤﻮﻥ ﺟﻨﺪﻩ ﺧﺎﻧﻢ! ﺳﻴﻢ ﺭﻭ ﻟﺨﺖ ﻛﺮﺩﻡ ﭘﻴﭽﻴﺪﻡ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺘﺎﺵ. ﻫﻰ ﺑﻴﺨﻮﺩﻯ ﺷﻴﻮﻥ ﻣﻰﻛﺮﺩ ... »
 
       ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺮﻳﺰ ﺑﺮﻕ ﻛﻪ ﻣﻰﺭﻭﺩ   ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻴﺲ ﻗﻮﻯ ﺑﻨﻴﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻭ ﻣﻬﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ. ﻳﻚ ﭘﻠﻴﺲ ﺟﺎﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺎ ﺑﻰﺳﻴﻢ ﺑﺎ ﻳﻜﻰ ﺩﻳﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﻛﻨﺪ:   «ﻣﻮﺍﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻭﺭﻭﺩ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥ ﻧﺸﻮﺩ. ﺍﻟﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﺮﻛﺰ ﺍﻃﻠﺎﻉ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﻰ ﺍﺳﺖ. ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﻌﻀﻰﻭﻗﺖﻫﺎ ﺧﻄﺮﻧﺎﻙ ﻣﻰﺷﻮﺩ!»   ﺭﺋﻴﺲ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻠﻨﺪﮔﻮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻧﺸﻨﺎﺱ ﻣﻰﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻣﻬﺪﻯ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ :
 
  „Sie sind Umzingelt! Geben Sie sich auf!“
 
      ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺩﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻓﺸﺮﺩﻩﺗﺮ ﺷﺪﻩ. ﺩﻭ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎﺭتازه از راه ﺭﺳﻴﺪﻩ، ﺩﻭﺭﺑﻴﻦﻫﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪﻛﺎﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪﺍﻧﺪ. ﺑﺎﺭﺍﻥ، همچنان ﺗﻨﺪ ﻭ ﺭﻳﺰ ﻣﻰﺑﺎﺭﺩ. ﺳﻄﺢ ﺧﻴﺲ ﻣﻴﺪﺍﻥ، ﻧﻮﺭﻫﺎﻯ ﺁﺑﻰ ﻭ ﻗﺮﻣﺰﻯ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺍﺯﭼﺮﺍﻍﻫﺎﻯ ﺁﻣﺒﻮﻟﺎﻧﺲ ﻭ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞﻫﺎﻯ ﭘﻠﻴﺲ ﺳﺎﻃﻊ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﻣﻬﺪﻯ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﭘﻠﻴﺲ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻧﺶ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺣﺎﻟﺎ ﺭﻭﻯ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
 
«ﻣﻨﻢ ﻋﻴﺴﻰ ﻣﺴﻴﺢ! ﻫﻤﻮﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻠﺎﺑﻪﺍﺵ ﻛﺸﻴﺪﻳﻦ! ﺁﻗﺎﻯ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﻡ ﻋﻠﻰ! ﺑﻴﺎ! ﺑﻴﺎ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﺎ ﻣﻨﻮ ﺑﮕﻴﺮﻥ   ﻣﻨﻮ ﺑﮕﻴﺮ! ﺍﻳﻦ ﺑﻨﺪﻩء ﺣﻠﻘﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﻳﺮ ! »
 
      دوباره ﻣﻴﻠﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﻴﺮﻭ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﺎ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻛﺮﺩ. ﻏﺮﻳﻮ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. ﻣﻴﻞ ﭼﺮﺧﺎﻥ ﭼﺮﺧﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﻣﻬﺪﻯ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﻣﻴﻞ ﮔﺮﻓﺖ .