میرزاآقا عسگری (مانی)

دو شعر پیوسته و بافته به هم:


مانی

ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺗُﻬﻰ ﻣﺎﻧﺪ



ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺍﻣﺸﺐ.
ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﻴﺪ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺗﺐ
ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻋﺮقم ﺧﻴﺲ ﻧﻴﺴﺖ
لاﻟﻪ ﺑﺮﺍﻧﮕﺸﺖ ﻧﻤﻰﺳﻮﺯﺩ
ﺷﻌﻠﻪﻯ ﺳﻴﺎﻩ ﻧﻤﻰﻭﺯﺩ ﺍﺯ ﻛﺎﻏﺬ
ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻤﻰﭘﻴﭽﺪ ﺩﺭﺳﭙﻴﺪﻯ ﻣﻌﺒﺪ.

ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺯﺩﺳﺖﻫﺎﻯ ﺗﻮ
ﺗﺎﺭﻳﻚ، ﺳﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺎ ﺷﺪﻩﺍﻡ!
                      ﺳﻨﮓ ﮔﻔﺖ.

ﺁﻥ ﭼﻪ ﺯﻳﺮ ﭘﻮﺳﺖ ِﺍﺷﻴﺎء ﻧﻬﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩ
   ﺍﺑﺪﻳﺖ ﻧﻴﺴﺖ، ﻣنم!
                      ﺷﻌﺮ ﮔﻔﺖ.


ﭘﻴﺸﻮﺍ ﺑﺮ ﺳﺮﻳﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﻰ ﺭﺍﻧﺪ.
ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺧﻮﺷﻪﻫﺎﻯ ﻟﻬﻴﺪﻩ ﺭﺩ ﻣﻰﺷﻮﺩ
ﺧﻮﻥ ِﺳﺨﻨﮕﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﭼﻴﺰﻯ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ.
ﻣﺮﺩﻩﻫﺎ ﻛﻔﻦﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻃﻮ ﻣﻰﻛﺸﻨﺪ
ﭼﻬﺮﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻧﺎﺭ ﻣﻰﺁﺭﺍﻳﻨﺪ
ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻭ ﭘﺮﺳﺶﻫﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺭ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ
ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﻣﺮﺩگان ﺧﻄﺒﻪ ﻣﻰﺧﻮﺍﻧﺪ.

*
ﭼﻮﻥ ﻛﻪ ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺒﻮﺩﻡ،

ﺩﺍﻧﺎ ﮔﻔﺖ:
ﺑﻠﺪﺭﭼﻴﻨﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻭﺍﺯﺵ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﻧﺦ ﻧﺦ ﻣﻰﻛﻨﺪ،
                            ﺩﻳﻮﺍﻧﻪئی ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ!

ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﮔﻔﺖ:
ﺷﺎﻋﺮﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﮊﻩﻫﺎﻯ ﻧﺎﺭﺱ نُک ﻣﻰﺯﻧﺪ،
                            ﺑﻠﺪﺭﭼﻴﻨﻰ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ!

ﺣﻜﻴﻢ ﮔﻔﺖ:
ﺗﻜﻪﻯ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻛﻬﻜﺸﺎﻥ،
          ﺑﻰﻫﻮﺩﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺪﺍﺭ، ﮔﻴﺞ ﻣﻰﻛﻨﺪ!

ﺑﻠﺪﺭﭼﻴﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪ:
ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏﻫﺎﻯ ﺷﻤﺎ ﺧﺶ ﺧﺶ ﻣﻰﻛﻨﺪ،
             ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮﺵ ﺧﺎﻝ ﻭ ﺧﻄﻰﺳﺖ،
             ﺍﻓﻌﻰ، ﭼﻨﺪﻯﺳﺖ ﺩﺭﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻣﻰﭼﺮﺧﺪ!

ﺷﺎﻋﺮ ﮔﻔﺖ:
ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﺍﻣﺸﺐ،
ﭼﻴﺰﻯ ﺟﺰ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻳﺪ ﻧﻨﻮﺷﺘﻢ
         ﻭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺩﻳﺪﻳﺪ،
       ﻋﺼﺐﻫﺎﻯ ﺳﻜﻮﺕ ﻭ ﺳﭙﻴﺪﻯ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﺷﻔﺘﻢ!






______________________________________________________________________________

مانی


ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ پُر ﺑﻮﺩ



ﺍﻓﺴﻮنم ﻣﻰﻛﻨﺪ،
ﺍﻓﻌﻰ ﺗﺎﺑﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮﻛﺎﻏﺬ ﺭﻫﺎﻧﺪﻩﺍﻡ.

ﺍﻓﺴﻮنش ﻣﻰﻛﻨﻢ
ﺑﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎﺋﻰ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﭘﺎﺭﻩﻫﺎﻯ ﻧﻮﺭ
             ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺳﻔﻴﺪﺵ ﻣﻰﺍﻓﻜﻨﻢ.
ﺍﻧﮕﺸﺖ، ﺑﻮﺳﻪ ﻭ ﺟﻮﺑﺎﺭﻩﻫﺎﻯ ﺧﻮﻥ!

*
ﺳﺮﻡ ﮔﻴﺞ ﻣﻰﺭﻭﺩ ﺍﺯ ﭼﺮﺧﺶ ﺯﻣﻴﻦ
ﺩﺭ ﻧﺴﻴﻤﻰ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻛﺪﺍﻣﻴﻦ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻴﺎﺭﺍﻣﺪ،
ﺍﺯ ﺭﮔﻪئی ﻛﻪ ﻗﺼﺎﻳﺪ ﺩﻭ ﺑﻠﺪﺭﭼﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢﻣﻰﺑﻨﺪﺩ،
ﺍﺯ ﭼﻨﺒﺮﻩ ﺑﺴﺘﻦِ ﻣﺮﮒ ﺑﺮ ﻛﻤﺮﮔﺎهم
ﺍﺯ ﭘﺮﺳﺶِ بازْﺷﻮﻧﺪﻩﻯ ﺍﻓﻌﻰ ﺑﺮ ﭘﺴﺘﺎﻥﻫﺎﻯﻛﺎﻏﺬﻡ.

*
ﭼﻨﺪﻯﺳﺖ ﺷﻌﻠﻪﻯ ﺍﻓﻌﻰ
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻗﺮﻣﺰ، ﺳﻴﺎﻩ ﻳﺎ ﺗﺐﺁﻟﻮﺩﻣﻰﻛﻨﺪ،
ﺗﺼﻮﻳﺮﻫﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻧﻴﺶ ﻣﻰﺯﻧﻨﺪ.
ﭼﻨﺪﻯﺳﺖ ﺣﺘﺎ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﺮﺍ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺑﻨﺪﻳﺪ
ﺍﺯ ﺑﺮﮒﻫﺎیش ﺁﻭﺍ ﻭ ﺁﺗﺶ ﻭ ﺧﺶﺧﺶ ﺑﺮﻣﻰﺁﻳﺪ.
ﺑﻰ ﻛﻪ ﺑﺪﺍﻧﻴﺪ ﺍﺯ ﺳﭙﻴﺪﻯ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎ پَرﻛﺸﻴﺪﻩﺍﻡ!