میرزاآقا عسگری (مانی)

ازین پیشتر گفته بودم:
سکوت، نشانه ی مرگ من نیست!
اکنون میگویم:
سکوت، فریاد من است!

تفاوت ما در این است:
تو بلندای تاریخ را کوتاه می بینی
                         چون قامت خود .
من قامت خود را بلندتر می دانم
                     از سرو آسمانسای تاریخ.

گرچه به رنگ آسمان است زندگی،
                     اما آسمانی نیست.
تو گرچه به رنگ زمینی
                   اما زمینی نیستی،
                   آسمانی هم نه،
تفاله ی مرگی!

می توانستی دوستِ زندگی باشی
یارِ مادرمان زمین
یارِ پدرمان خورشید
بارِ درختمان، هستی .
اما دامن مادر را خونین کردی
روشنایی پدر را کِدر کردی
آه، ای درخت حنظل!
***
پیشتر،
چون چکه به دریا رفتم،
چون شن به شنزار،
چون آواز چکاوک بر باد،
چون سرود سنگ به سنگستان.
اما
چون ژنِ زمین
و DNA ی خورشید
و سرود درخت سیب در من بود
                - و هست البته -،
اکنون
سکوت زمستانی ام نشانِ بهار
و بازیگوشی ام در دریا، نشانِ طغیان است.

بالا نشین!
با این که کمی مانده تا دریابی،
اما برو بالای مناره
                تا خطابم را بشنوی!
خورشید برای سوزاندن ات
زمین، برای گواردن ات
و دریا برای شستن ات
درکارند!

به گمانم
مویه هایت می گویند:
سکوتم، نشانِ مرگ نبود
باززایی دانه در بهار بود!

تو آن سوی بازی شطرنج،
من این سو!
هنگام آن است که فریاد کنم:
                     شاه مات!

۸ ماه می ۲۰۱۵